wtorek, 11 września 2018

Propozycja nie do odrzucenia


"Lucyfer zniewolił nieskalanego złem anioła, wypuścił z niego posokę i zmieszał ją ze swoją. Potem zaś napełnił umarłe ciało i stworzył pierworodnego wampira, który żeby przetrwać potrzebował krwi żywego.
Ale Lucyfer nie był zadowolony. Anielska krew bowiem przemawiała także w żyłach jego dzieci. Dlatego po raz kolejny zdecydował się oderwać skrawek swojej duszy i podzielić na milion kawałków. Tak właśnie powstały Demony. Do szpiku kości złe i zupełnie oddane swemu stwórcy.
Ich misją zaś stało się wyplenienie wampirów, z których już Lucyfer nie był zadowolony. Do dzisiaj Demony wychodzą z piekieł i rozpoczynają łowy.
Niektóre jednak legendy twierdzą, że za tym kryje się znacznie więcej..."
Syriusz Verne, Kroniki Nadprzyrodzone


Droga Arianwen,

Nicolas de Clare nie żyje. Przypuszczam, że ta wiadomość Tobą wstrząsnęła, jak zresztą nami wszystkimi. Niestety tak malują się fakty i nie będę Ciebie zwodzić w tej kwestii.
Przypuszczam również, że chciałabyś wiedzieć jak to się stało... Niemniej nie jest to temat do korespondencji. Wiedz jedno — Złoty Dwór już nie jest bezpiecznym miejscem. Mniemam przypuszczać nawet, że pośród nas, arystokratów, ukrywa się Opętaniec. Oczywiście wszystko nadal jest utrzymywane w sekrecie, chociaż widzę, że każdy dłużej przypatruje się wszystkim dookoła, śpi z nożem pod poduszką.
Wampiry się boją, nawet ja muszę przyznać, że strach w tym wypadku nie jest mi obcy. Oczywiście zdecydowaliśmy się na sprowadzenie do Dworu wielu Wampirzych Stróżów, nie jestem jednak przekonana czy aby na pewno to wystarczy. Właśnie z tego powodu piszę do Ciebie.
Wiem, że od dobrego czasu działasz na własną rękę oraz nie służysz nikomu, ale i tak proszę Cię, żebyś przybyła na Złoty Dwór. A przynajmniej rozpatrzyła moją propozycję.
Nie ukrywam, że potrzebujemy teraz najlepszych i w innym wypadku poprosiłabym Twojego ojca, ale wiesz, że ze względu na burzliwą przeszłość jego obecność na królewskim dworze jest niemożliwa. Ponadto rozmówiłam się z Królową i bezsprzecznie pragnie, żebyś to Ty przybyła.
Dlatego raz jeszcze w jej imieniu proszę Cię o zaakceptowanie propozycji.
Z poważaniem,
Księżna Victoria Sophia de Clare

Spojrzałam na ojca. Jego powieka nawet nie drgnęła, ale ja szybko domyśliłam się, że księżna musiała wcześniej skonsultować się z nim i powiedzieć o planach, jakie miała w stosunku do mnie. I oczywiście wcale nie posiadałam wyboru, a Victoria de Clare o tym doskonale wiedziała, chociaż przynajmniej zdołała w liście zawrzeć pozory prośby.
Oczywiście sprawa była od początku przesądzona, więc nie pozostało mi nic innego niż zapytać:
— Kiedy wylatuję?
— Za dwa dni — odpowiedział i na tym zakończyło się nasze spotkanie. Odwróciłam się na pięcie i wyszłam, starając się nie pokazać po sobie swojego zdenerwowania. Dopiero, gdy drzwi się zatrzasnęły, osunęłam się po ścianie, jednocześnie biorąc głęboki oddech.
"Nicolas de Clare nie żyje".
Za tym zdaniem kryło się tak wiele, że w pierwszej chwili bałam się, iż ojciec dojrzy moją chwilę słabości. Cóż się jednak dziwić, skoro właśnie dowiedziałam się o śmierci Króla Wampirów?
A przede wszystkim o tym, że Złoty Dwór, który uważano za bezpieczną przystań już nią nie jest. Jeżeli faktycznie księżnej podejrzenia, co do ukrywania się Opętańca wśród arystokratów, okażą się słuszne to nasz świat może upaść. Demony z pewnością raz jeszcze uderzą, bowiem bez Króla jesteśmy słabi. Bezbronni.
A jeżeli nas wszystkich opętają ze świata wampirów oraz ludzi pozostanie zaledwie wspomnienie. Fakt faktem nienawidziłam tych aroganckich szlachciców, ale to oni trzymali rękę na pulsie. Poza tym musimy mieć władcę, bo inaczej zginiemy...
Jasnym było do czego w liście zmierzała księżna, a czego nie ośmieliła się napisać — reszta rodziny królewskiej dalej była zagrożona, a przede wszystkim osoba, która miała zasiąść po swoim ojcu na tronie.
Jeżeli i ją ktoś dopadnie... nie wróżyłam nam wszystkim dobrej przyszłości.
***
Dwa dni później wsiadałam do rodzinnego helikoptera, posyłając na pożegnanie delikatny, wymuszony uśmiech w stronę Suzanny, Edgara i młodej służącej Amy. Tylko oni wyszli, by mnie pożegnać, z pewnością domyślając się, że szybko nie powrócę do rezydencji. Ojciec tego nie uczynił, szczerze mówiąc nawet tego od niego nie oczekiwałam.
— Witaj, Dark — krzyknęłam, bo odgłos silnika skutecznie zagłuszał mój głos. Jonathan Dark, pełnokrwisty człowiek, na powitanie kiwnął mi głową, gdy już usadowiłam się i zapięłam pas.
Po chwili wystartowaliśmy, a ja mogłam ujrzeć oddalające się sylwetki oraz śnieżnobiały, ogromny dom, który nawet z tak daleka wydawał się równie piękny, co okrutny.
— Panienka na coś grubszego się szykuje? — zagadał Dark. Spojrzałam na niego kątem oka, oceniając sztywną sylwetkę, przystojną, kościstą twarz i głęboko błękitne oczy, które kontrastowały z ni to brązowymi, ni to rudymi włosami.
— Nie tym razem. Nie planuję polowania na Demony; po ostatnim razie stwierdziłam, że to zbyt duże ryzyko — przyznałam otwarcie.
— Faktycznie, ostatnio słyszałem, że panienka usunęła się w cień — dodał, jakby zachęcając mnie do zwierzeń.
— Cóż... wolałam odpocząć. — Oparłam się głową o grubą szybę i zmrużyłam oczy.
— Więc — odchrząknął — ponownie ochrona?
Wiedziałam do czego nawiązywał. Ostatnimi czasy po prostu polowałam na Demony czy Opętańców, ale był też okres w którym brałam pełnoetatowe sprawy, związane z ochranianiem arystokracji. Dwa lata temu miałam zaszczyt czuwać nad Rene Maxine de la Fons. Wampirzą, bogatą dziewczyną wywodzącą się ze znakomitego, francuskiego rodu. Zrezygnowałam jednak z tej posady, gdy Rene naraziła lekkomyślnie swoje życie, wbrew mojemu rozkazowi. Mogła mnie obrażać, nie szanować, ale stosować się do poleceń. Tylko tego od niej wymagałam, lecz widocznie nawet to ją przerastało.
Od tamtej pory porzuciłam inne propozycje i na własną rękę polowałam na bezduszne stwory. Czasem biorąc pojedyncze sprawy, na jedną noc, by na jakiś większych przyjęciach ochraniać znane osobistości, a potem ponownie usunąć się w cień. Nie chciałam się angażować na próżno, teraz jednak nie miałam wyjścia.
— Tak — zdecydowałam się w końcu dopowiedzieć.
— Można spytać, kto będzie tym szczęśliwcem?
— De Clare.
Na twarzy Darka od razu pojawiło się zdumienie, ale nie skomentował moich słów, ani nie zapytał o nic innego, widocznie również orientując się w wampirzym półświatku.
Sprawa ta nawet dla niego była nad wyraz delikatna.
— Panienka pracuje sama, prawda? — spytał, umiejętnie zmieniając temat. Pokiwałam głową na potwierdzenie.
— Można zapytać dlaczego?
— Kilka lat temu pracowałam z innym Stróżami, którzy nieświadomie ściągnęli nas w pułapkę, zastawioną przez Opętańców — zamilkłam, by po chwili uściślić — Jeden z nich nie sprawdził miejsca, w którym mieliśmy się spotkać, mimo że mnie osobiście powiadomił, iż to zrobił. Wyszliśmy z tego cało, oprócz chłopca, za którego byliśmy odpowiedzialni. Do tego owy Nieczysty w tej potyczce stracił oko i musiał zrezygnować ze służby.
— Kiepska sprawa — przyznał. — Już nie dziwię się, że panienka działa w pojedynkę.
Pewnie wcześniej sądził, że to czyniłam ze względu na ojca, który również miał taki zwyczaj. Ale teraz musiał przyznać, że się pomylił i była to w zupełności moja decyzja, nie jego. Zresztą ojciec, nie tyle, co sam pracował — chodziło raczej o to, że dla jednej osoby. Dla jednej osoby, którą zawiódł.
Konkretnie, dla mojej matki.
Jonathan Dark potem już nic się nie odzywał. Towarzyszyła nam niezręczna cisza, w tle zaś słychać było głośne brzęczenie helikoptera.



No cóż... nasza główna bohaterka jeszcze nie wie w co się pakuje ;) Zapewne gdyby wiedziała, nie wsiadłaby do tego helikoptera... W każdym razie kolejny rozdział za nami. Sama nie wierzę, że mam tyle zapału do tego opowiadania i że odważyłam się nawet dla niego stworzyć osobne konto, by nie mieszało się z innymi moimi "dziełami". Oczywiście z resztą zalegam, ale moja wena ma własne potrzeby, więc... więc za nią nie odpowiadam :D 




Brak komentarzy:

Prześlij komentarz